| 1 | μνήμης χάριν γλυκίας σῆς, ἐπισ- |
| τάτα, / στήλην ἔγρ<α>ψα τήνδε κὲ ἐθ- | |
| έμην τάφῳ / Εὐφρᾶς ποθῶν Βεστᾶ- | |
| λιν, κὲ ἂν κεῖτε νέκυς· / ὁ γὰρ κα- | |
| 5 | λῶς παθών τις λήθην οὐκ ἔχει· / |
| τέχνην διδάξας τῆς πάσης μετ’ [ε]- | |
| ὐνοίας / ἔδωκεν ἀφορμὴν τῆς [ζ]- | |
| ωῆς κὲ τῆς τροφῆς / ῥάπτην τεχν- | |
| είτην παρὰ πᾶσιν φίλοις φίλον· / | |
| 10 | ὅτα<ν> ἐξέθρεψε κὲ ἐδιδάξατο τέ- |
| χνην, / ἐλπίζων παρ’ ἐμοῦ χάριτ- | |
| ας 〚—〛 τὰς αὐτὰς ἀμοιβὰ[ς] | |
| λαβεῖν, / οὐκ ἔτυχεν, ἀλλ’ ἔ[θ]- | |
| ανε πέντε κὲ τρειάντα ἐτ- | |
| 15 | ῶν. |
TAM IV,1
132